నా గుండెలో ఆ కళ్ళు కలకాలం తెరుచుకునే ఉంటాయి

ఆ రోజు ఆ కళ్ళు
ఎంతో నిశ్శహయతో
ఆర్తితో
బాధతో
నిన్ను ఈ గుండెలమీద పెట్టుకు పెంచారా
నాకేమీ చేయలేవా
నీ బాటలో ముళ్ళుండకుండా ఊడ్చారా
నన్ను బతికించలేవా
నీ ఉన్నతులకోసం నా రక్తం ధారపోసారా
నన్ను కాపాడాలేవా
నిన్ను గుండెల్లో పెట్టుకుచూసారా
నన్ను యముడి పాశం నుండి తప్పించలేవా
అని విలవిల్లాట్టం చూసా
ఆ కళ్ళు
ఉన్నట్టుండి
గుండెని ఎవరో పిసికేస్తున్నార్రా అనే భావం ప్రకటించాయి
ఏమీ చేయలేని నా నిశ్శహాయత
నేను ఆటో తెచ్చేలోపే ఆ కళ్ళు రెప్పవెయ్యటం ఆగిపొయ్యాయి
నా గుండెలో ఆ కళ్ళు కలకాలం తెరుచుకునే ఉంటాయి
నాకు బాగా గుర్తు
ఆరోజున ఈ కళ్ళే తన తండ్రి కళ్ళను ఇలానే భద్రపరచుకున్నాయి
చివరిచూపులకోసం ఆ కళ్ళు ఈ కళ్ళ కోసం వేచిచూసాయి
ఇదిగో వచ్చాడు రమాకాంతం
ఇదిగో వచ్చాడు రమాకాంతం అన్న ప్రసాదరావుగారి
మాటకు చివరిసారిగా స్పందించాయి ఆ కళ్ళు
నా గుండెలో ఆ కళ్ళు కలకాలం తెరుచుకునే ఉంటాయి

మార్చ్ పద్దెనిమిది మా తల్లితండ్రుల పెళ్ళిరోజు. మా నాన్న గారి నిష్క్రమణకు నా ఈ కవిత అంకితం.