ఈ రోజెక్కడికి వెళ్దాం నాన్నా

అవును, మనం పుట్టినప్పటినుండీ మన తల్లితండ్రులు మనల్ని ఎంతగానో ప్రేమించి, మన తొలిఅడుగు, తొలిమెతుకు, తొలిపలుకు ఇలా ప్రతీ దాంతో పులకించి, మనకి ప్రతీ అవసరంలో ఆసరాగా నిలిచి, మన ముందడుక్కి తమ కాయకష్టంతో తడిపిన ఇటుకల్తో బాటనేర్పాటు చేసి, తమ ఓర్పుని చీపిరిగా చేసి ఆ బాటలోని ముళ్లన్నిటినీ ఊడ్చి మనల్ని ఇంత ఎత్తుకి తెచ్చారు. మా నాన్న కూడా మా కోసం సైకిలు బుట్టలో ప్రతీరోజూ ఏదోక పదార్ధం తెచ్చేవాడు. సైకిలు మీద నేను ముందు నా అన్న వెనక కూర్చుంటే సినిమాకి తీస్కెళ్లేవాడు. పిడుగురాళ్ల లో ఉండి మేము షోలే, 36 ఛాంబర్ ఆఫ్ షావొలిన్, ఎంటర్ ది డ్రాగెన్, ఇలాంటి సినిమాలు ఎన్నో చూసాం. మా నాన్న అమ్మ తమ సర్వస్వాన్ని ఒడ్డి మాకు చదువులు చెప్పించారు. అయితే ఇది అందరు తల్లితండ్రులు చేసేదేగా. దానికి నా జవాబు, ఈ ప్రపంచంలో ఏ ఒక్కడి తల్లితండ్రులూ సమానంకాదు. ఏ ఇద్దరు తల్లులకూ నొప్పులు సమానంగా ఉండవు. ఎవడికి వాడికి వాడి తల్లితండ్రులు గొప్ప. This is a rule of thumb. ప్రపంచంలో మనకి అత్యంత విలువైన వ్యక్తులు ముగ్గురు. తల్లి, తండ్రి, గురువు. ఆ తర్వాతే సంసారం, పెళ్లాం, పిల్లలు అందరూ.

ఇంతకీ నేచెప్పొచ్చేదేంటంటే. ఈ కధని:

నేను ఎదో చదువుకున్నా. కొన్ని సార్లు ముందుకెళ్లా, కొన్ని సార్లు వెనక్కొచ్చా, కొన్ని సార్లు కిందపడ్డ కొన్ని సార్లు లేచి నుంచున్నా. అన్నిట్లో నా వెనక మా నాన్న ఉన్నాడు. ఆయన నా కోసం చేసిన త్యాగాలు కోకొల్లలు. బయట టీ తాక్కుండా ఆ రూపాయి మిగిల్చి నాకు బిస్కెట్టు కొనిపెట్టాడు. తాను రోడ్డుమీద వెళుతూ బజ్జీల కొట్టు ముందునుండే వెళ్తూ, ఆక్కుండా, ఇంటికి వచ్చి చద్దన్నం తిని గొక్కెడు నీళ్లు తాగి ఓ రూపాయిని ముంతలో ఏసాడు నాకోసం, పెన్సిలు కొనిపెట్టొచ్చు ఆ రూపాయితో తర్వాత అని. తాను సైకిలు తొక్కుతూ నన్ను తిప్పాడు, బండి కొంటే ఖర్చు అని. ఇలా ఎన్నో కష్టాలు పడి నన్ను పైకి ఎక్కదీస్కొచ్చిన నా కన్న తండ్రికి నేనేమి చేసాను?

ఈ పూట ఎక్కడికి పోదాం నాన్నా అని అడిగా. నా దగ్గరకి రా నాన్నా అని టికెట్లు పంపించా. రైల్ స్టేషన్ నుండి కార్ పెట్టుకుని ఇంటికి తీస్కొచ్చా. మద్రాసు మొత్తం తిప్పా. ప్రతీరోజు సాయత్రం ఆఫీసు నుండి తొందరగా ఇంటికి వచ్చి ఓ 5 నిమిషాలు అలా బయటకి తిప్పా. చేతిలో చెయ్యి పెట్టి నాన్నా నేను కొనుక్కున్న బండి అని చూపించా. నాన్నా నేను అద్దెకు తీస్కున్న ఇల్లు అని చూపించా. వారాంతాలు బీచుకి తీస్కెళ్లా. ఓ సాయంత్రం బిసెంటునగర్ బీచ్కి వెళ్తే, ఇంకోసాయంత్రం మెరీనా బీచ్కి తీస్కెళ్లా. ఓ పూట శర్వణాభవన్ లో కాఫీ తాగితే ఇంకోపూట కేఫ్ కఫీ డే లో తాగించా. ఓ రోజు బీసెంటు నగర్లో జ్యూస్ తాగితే ఇంకోరోజు సంగీతలో టిఫ్ఫిన్ పెట్టించా. ఓ వారంతం స్పెన్సర్ ప్లాజాకి తీస్కెళ్తే, ఓ వారంతం లైఫ్స్టైల్ కి తీస్కెళ్లా.
ఓ వారాంతం బీసెంటునగర్ లోని బట్టల కొట్టుకి తోస్కెళ్తే, ఇంకోవారంతం నుంగంబాక్కం ఎత్తురోడ్డులోని బట్టలకొట్టుకి తీస్కెళ్లా. మేము కొనేదేమి ఉండదు. సరదాగా అలా వెళ్లి, విండోషాపింగు చెయ్యటమే. ఇలా మేము తిరగని ప్రదేశం అంటు లేదు. ఊర్కనే అలా వెళ్లటం, ఓ చుట్టు చుట్టుకునిట్టి రావటం. అలానే కాపాలేశ్వరస్వామి గుడికి వెళ్లటం, మైలాపూర్లోని సాయిబాబా మందిరానికి వెళ్లటం. ఇలా.
నేను హైదరాబాద్లో ఉన్నప్పుడూ అంతే.

ఇక్కడి మూల కధ ఏంటంటే, నేను గొప్ప అని కాదు, నేను మాత్రమే ఇలా చేసా అని కాదు. ఇది కేవలం ఉదాహరణకి మాత్రమే.
గమనించాల్సిన అసలు విషయం - "కన్న తల్లితండ్రుల" కళ్లల్లో తృప్తి. నాన్నా, నేను కారు కొన్నా, అని ఆయన చెతిలో చేయివేసి ముందటి డోరు తీసి ఆకారులో కూర్చోబెట్టి, డోరు మూసేసి, డ్రైవింగు సీట్లో కూర్చొని ఇది ఇది, ఇది అది అని చెప్తూ ఈ పూట ఎక్కడికి వెళ్దాం అని అడిగినప్పుడు ఆ తండ్రికి కలిగే తృప్తి.

నాణానికి మరోవైపు : ఉద్యోగ వత్తిడిలో, అంబరాన్ని తాకాలనే తపనలో, ఆకాశానికి నిచ్చనేసి, పెళ్లాన్ని సుఖపెట్టటమే పరమావధిగా భావించి, అత్తమామలకి భజన చేస్తూ సొంత తల్లితండ్రుల్ని అవమానిస్తూన్న మనం, రేపు మనకి జరిగే ప్రమాదాన్నిగూర్చిన ఆలోచన లేకపోవటం. రేపొద్దున రాబోయే కొమ్ములు వాడి.